Τίποτα δεν ενισχύει την εξουσία τόσο πολύ όσο η σιωπή.
Leonardo da Vinci
Για χρόνια η κοινωνία μας έχει μπει στην τροχιά του εκμαυλισμού καλλιεργώντας την μονομερή προσήλωση του ατόμου στον εαυτό του και στα δικά του συμφέροντα. Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να μην νοιαζόμαστε παρά μόνο για την πάρτη μας.
«Κοίτα την δουλειά σου. Δεν είναι δική σου υπόθεση. Μην ασχολείσαι.. θα μπλέξεις»
Έτσι βλέπαμε τα στραβά και απλά προσπερνούσαμε. Ακούγαμε για την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, τις μίζες, την διαφθορά των κοινωνικών λειτουργών, το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου, τα σκάνδαλα, τις διαστροφές, και απλά κουνούσαμε το κεφάλι σε μια ένδειξη αποστροφής. Ίσως και να νιώθαμε μια ενόχληση στην συνείδηση μας ανάλογα με το βαθμό ευαισθησίας μας, αλλά είχαμε πεισθεί ότι η ζωή είναι άδικη και ότι τίποτα δεν αλλάζει όσο και αν προσπαθήσουμε.
Αποδεχτήκαμε την ανημποριά μας, άλλωστε είμαστε πάντα τόσο απασχολημένοι με την διεκπεραίωση των καθημερινών μας αναγκών, απορροφημένοι με τον βιοπορισμό μας, που αφεθήκαμε. Εξακολουθήσαμε λοιπόν να υπακούμε στις αποφάσεις που έπαιρναν οι άλλοι για μας, χωρίς αμφισβήτηση και προβληματισμό. Έτσι σιγά σιγά παραχωρήσαμε δικαιώματα και κεκτημένα που με διάφορες προφάσεις και προσχήματα μας έπεισαν ότι πάρθηκαν για το καλό μας.
Και η κοινωνία μας ακολούθησε τον σταδιακό της ξεπεσμό, την ηθική της κατηφόρα και εμείς παρακολουθούμε παθητικά να βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στην παρακμή, να ακροβατούμε στο κενό και να πνιγόμαστε από την δυσοσμία της παθογένειας και της τοξικότητας που αναδυόταν.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν ο πολίτης πρέπει να υπακούει τυφλά την εκάστοτε κυβέρνηση να εκτελεί κατά γράμμα τις εγκυκλίους και να εφαρμόζει πιστά τις παράνομες ΚΥΑ όταν αντιβαίνουν στο Σύνταγμα της Χώρας, καταπατούν τις Διεθνείς Συμβάσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και καταργούν το αυτεξούσιο της Ανθρώπινης Ύπαρξης.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν ο πολίτης πρέπει να ανέχεται τον εκφοβισμό που του κάνει η εξουσία να ανέχεται τις προσβολές, να υφίσταται την απαξίωση της προσωπικότητας του, την περιθωριοποίηση του, την ταμπέλα του ψεκασμένου, του ανεύθυνου, του εχθρού του λαού, γιατί απλά ορθώνει διαφορετική άποψη.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν πρέπει ο πολίτης, όταν η εξουσία παραβιάζει τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας, όταν καταργεί το σύνταγμα και τους νόμους της Χώρας, όταν εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα, όταν ασκεί συνεχή έλεγχο και επιβάλει μέτρα αυθαίρετης υποταγής και υπακοής, να υπηρετεί με δουλοπρέπεια και ηττοπάθεια αυτούς που πληρώνει με τους φόρους του και τους ψήφισε για να τον υπηρετούν και για να τον προστατεύουν .
«Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» μας είπαν και εμείς το δεχτήκαμε;
Η ναρκωμένη κοινωνία, εξασκεί βία στον εαυτό της κι όχι προς αυτούς που την προκαλούν;
Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτός μας σαμποτάρει και μας αποπροσανατολίζει. Δεν μπορεί να μας κλέβουν τα όνειρα και εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα. Αυτόν πρώτα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και μετά τους άλλους.
Ας ξυπνήσουμε από τον λήθαργο όσο δεν είναι πολύ αργά. Μόνο αν ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας μας, υπάρχει ελπίδα.
«Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο» μας είπε ο Ελύτης.
Την ελευθερία δεν πρέπει μόνο να την απολαμβάνουμε, αλλά και να την υπερασπιζόμαστε .
Της Έλενας Καράμπελα
πολυ ευστοχο αρθρο.επισης οι πολιτες απο εποχη μνημονιων και μετα εχουν συνηθισει
και αποδεκτει οτι το κρατος μπορει να κλεβει να εξαπατα και να διχαζει αλλα οχι ο συνανθρωπος μας.εψουμε γινει θρασυφειλοι και τα βαζουμε μονο με τοθς συνανθρωπους μας.