Δεν υπάρχει κάτοικος, επισκέπτης ή τουρίστας στην Αθήνα, που να μην έχει περπατήσει, έστω και σαν περαστικός, στον Εθνικό κήπο. Όσοι έχουν ταξιδέψει σε διάφορες χώρες του πλανήτη και έχουν επισκεφθεί κήπους πολύ ευρύτερα γνωστούς, κυρίως λόγω του μεγέθους τους, πχ. το Central Park της Νέας Υόρκης, θα παρατήρησαν ίσως ότι δεν έχουν αυτήν την ξεχωριστή «μαγική» ατμόσφαιρα, που έκανε τον συγγραφέα Henry Miller να γράψει για τον κήπο της Αθήνας: «έμεινε στη μνήμη μου όσο κανένα άλλο πάρκο, ως η πεμπτουσία των κήπων».
Είναι η ποικιλία των δέντρων, η αρχιτεκτονική ή και κάτι κρυμμένο που χωρίς να το ξέρουμε μας τον κάνει να φαίνεται τόσο υποβλητικός; Η μήπως, για όσους τον περπατούσαμε παιδιά, να ήταν τα ρυάκια με τον ήχο από το νερό που κυλούσε και οι λιμνούλες με τα χρυσόψαρα και τους φρύνους που μας έδιναν μια αίσθηση παραμυθιού; Μάλλον ήταν κάτι περισσότερο. Μερικοί όταν μεγαλώσαμε παρατηρήσαμε τους κίονες που υπάρχουν σκόρπιοι και μάθαμε πως είχε φυτευτεί και σχεδιαστεί τα νεωτέρα χρόνια από την Αμαλία, σύζυγο του βασιλιά ´Οθωνα.
Κατοικούσαν τότε στο κτίριο που στεγάζεται σήμερα η Βουλή και ήταν το ανάκτορό τους. Έγινε κήπος του ανακτόρου και ονομάστηκε «βασιλικός κήπος». Οι κάπως πιο ψαγμένοι, έμαθαν ίσως και για την μεγάλη ποικιλία φυτών – κάπου 7000 είδη δέντρων – και πιθανόν να είδαν και το όμορφο ρωμαϊκό ψηφιδωτό, από μια οικία της εποχής της ύστερης αρχαιότητας.
Ποτέ όμως δεν μας είπε κανείς ότι αυτός ο κήπος ήταν ένα κομμάτι της Σχολής (Λυκείου) του Αριστοτέλη, του μέγιστου των φιλοσόφων, ούτε και ότι ο μαθητής του Θεόφραστος ( 371 – 287 π. Χ.), που τον διαδέχτηκε στη Σχολή του μετά το θάνατο του και δίδαξε εδώ επί 25 χρόνια, ήταν ο
πρώτος που μελέτησε και κατέταξε τα φυτά, γνωστός παγκοσμίως ως πατέρας της βοτανικής.
Ήταν λοιπόν, ο κήπος του Θεόφραστου! Ούτε βέβαια, μας δίδαξαν τίποτα από αυτά στο σχολείο, ή πηγαίνουν εκεί τα παιδιά οι δάσκαλοι «περίπατο» για να τους εξηγήσουν την μεγάλη ιστορική σημασία αυτού του κήπου. Πόσο ξενόδουλη αλήθεια πρέπει να είναι μια άρχουσα τάξη, για να
αγνοεί τόσο πολύ την ιστορία της και να μνημονεύεται σήμερα μόνον μια ξενόφερτη βασίλισσα, που σίγουρα συνέβαλε στην ιστορία αυτού του κήπου, αλλά αποσιωπάται εντελώς ένα τόσο σημαντικό παρελθόν;
Ένας νέος άνδρας ούτε ιστορικός ούτε αρχαιολόγος, αλλά τοπογράφος, όμως με πολλή αγάπη για όλα αυτά, μας ξεναγεί και μας διδάσκει να κατανοούμε ό,τι βλέπουμε σε αυτόν το μοναδικό ιστορικό χώρο και μας αφήνει άφωνους.
