Ο λόγος του Σαρλό «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» το 1940 καταδεικνύει ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Ογδόντα χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται.. Ένας φαύλος κύκλος που δεν καταλήγει πουθενά.
Τελικά τι έχουμε διδαχτεί από τα βιώματα και τις εμπειρίες του παραλθόντος; Πως καθορίζεται η πρόοδος και η εξέλιξη της κοινωνίας μας από την στιγμή που ο άνθρωπος παραμένει δυστυχισμένος, φοβισμένος, ανήμπορος να βρει την εσωτερική του γαλήνη και την χαρά της ζωής;
«Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν. Σε μια εποχή που ο ναζισμός και ο φασισμός κυριαρχούσαν στην υφήλιο και οι κραυγές του Αδόλφου Χίτλερ είχαν σκεπάσει κάθε φωνή, ο μέχρι τότε «βωβός» Τσάρλι Τσάπλιν δεν άντεχε να μένει άλλο σιωπηλός:
«Ακόμα κι αυτή τη στιγμή, η φωνή μου φτάνει στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, απελπισμένων γυναικών, παιδιών, που είναι θύματα ενός συστήματος που ξέρει μόνο να βασανίζει και να φυλακίζει αθώους ανθρώπους. Σε αυτούς που με ακούνε, λέω: Μην απελπίζεστε {…} Μην υπακούτε στους αγροίκους, που σας περιφρονούν και σας σκλαβώνουν, που σας δυναστεύουν τις ζωές. Ανθρώπους που σας λένε τι να κάνετε, τι να σκεφτείτε και τι να νιώσετε! Που σας μεταμορφώνουν σε κοπάδι, σε κρέας για τα κανόνια. Μην υποχωρείτε μπροστά σε αυτά τα εκφυλισμένα όντα, στους εγκέφαλους και τις καρδιές των μηχανών! Δεν είστε ούτε μηχανές, ούτε κοπάδι. Είστε άνθρωποι! Φέρετε την αγάπη της ανθρωπότητας μέσα στις καρδιές σας».
