Γράφει ο κος Στέλιος Ζαχαρόπουλος
Αγρονόμος – Τοπογράφος Μηχανικός
Για το θλιβερό γεγονός του πρόσφατου δυστυχήματος στα Τέμπη ήταν και είναι απολύτως φυσιολογικό να λεχθούν ή να γραφούν πάρα πολλά. Δεν είναι μόνο οι επαχθείς συνέπειες της πολύνεκρης σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών και τόσοι νέοι άνθρωποι που χάθηκαν άδικα. Ούτε το διεθνές αντίκτυπο που έχουμε σε βάρος της χώρας από τις τριτοκοσμικές συνθήκες λειτουργίας των σιδηροδρόμων μας. Είναι και η μόνιμη επωδός των ανούσιων πολιτικών αντιπαραθέσεων, οι οποίες με φόντο το ατύχημα αρκούνται στην άκαιρη αλληλοεπίρριψη ευθυνών. Όπως επίσης και οι εν πολλοίς κατανοητές συλλογικές διαμαρτυρίες, που όμως αρκετές φορές καταλήγουν σε αντικοινωνικές εκδηλώσεις ή σε αντιδράσεις «μπάχαλου». Ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση των όσων υποτίθεται ότι οι συμμετέχοντες ευαγγελίζονται. Και προφανώς με μηδενικά αποτελέσματα σε ότι αφορά την ανάταξη των παθογενειών μας.
Τώρα είναι που τα θυμηθήκαμε όλα. Πέφτουμε από τα σύννεφα όταν από τα γεγονότα οδηγούμαστε στο να διαπιστώνουμε τις θλιβερές συνέπειες της αναξιοκρατίας και του ωχαδελφισμού που από χρόνια είμαστε θιασώτες. Λες και δεν έχουμε υπόψη μας τίποτα από την έλλειψη κριτηρίων «αξιολόγησης ικανοτήτων» για τους επιστήμονες και τους ειδικούς ή από την καταβαράθρωση των θεσμών που πιστοποιούν αυτές τις ικανότητες. Λες και δεν αντιλαμβανόμαστε τις «προς άγραν ψήφων» τριτοκοσμικές, με λαϊκίστικο ένδυμα, πολιτικές επιλογές. Με τον ευτελισμό των προσπαθειών, την απαξίωση της άμιλλας μεταξύ των νέων μας αλλά και την εγκληματική υποβάθμιση ολόκληρων κύκλων σπουδών που παρέχουν πολύτιμες εξειδικευμένες γνώσεις. Λες και δε γνωρίζουμε ότι τα θέματα ασφάλειας των υποδομών μελετώνται, σχεδιάζονται και υλοποιούνται από τους ειδικούς σε προγενέστερο άσχετο χρόνο και πολύ πριν αυτές τεθούν σε λειτουργία. Λες και η αυτογνωσία μας για τα όρια των κριτικών μας απόψεων ξαφνικά μηδενίσθηκε.
Περιμένουμε για χρόνια την εγκατάσταση ενός σύγχρονου συστήματος τηλεδιοίκησης στις γραμμές των τραίνων μας. Με τη σχετική σύμβαση, όπως δημοσιοποιείται, να γίνεται «το μήλο της έριδος» ώστε με πέντε (5) αλλαγές να διαφοροποιούνται ο προϋπολογισμός, το φυσικό αντικείμενο και ο χρόνος παράδοσης του έργου. Και όλα αυτά στη «Ευρωπαϊκή» μας χώρα που από το έτος 2000 και μέχρι τώρα, στον τομέα παραγωγής των δημόσιων έργων και μελετών είχαμε :
α. Την ψήφιση από τη Ελληνική Βουλή έντεκα (11) Νομοθετικών Διαταγμάτων και ειδικότερα των Ν.2940/2001, Ν.3164/2003, Ν.3263/2004, Ν.3316/2005, Ν.3669/2008, Ν.3886/2010, Ν.4155/2013, Ν.4219/2013, Ν.4412/2016, Ν.4782/2021.
β. Την υπογραφή περίπου δέκα έξι (16) Προεδρικών Διαταγμάτων, τα οποία συνοδεύουν τους παραπάνω Νόμους και τουλάχιστον σαράντα επτά (47) Πράξεων νομοθετικού περιεχομένου ή Υπουργικών Αποφάσεων ή Εγκύκλιων Οδηγιών (!!).
Υπάρχει άραγε άλλο παράδειγμα χώρας της Ευρώπης που οι πολίτες και οι παραγωγικές της τάξεις να γίνονται δέκτες τέτοιων, ευρείας κλίμακας νομοθετικών παρεμβάσεων ή αλλαγών; Μέσα από χωρίς ουσία «πολιτικολογίες» και παρωχημένες δικαιολογίες, με τις από τα πράγματα ξεπερασμένες αντιπαραθέσεις αλλά και τις κάθε είδους υστεροβουλίες ή σκοπιμότητες. Μπορεί με αυτό τον τρόπο να διασφαλίζονται συνθήκες ισονομίας και ισοπολιτείας σε επίπεδο παραγωγικών διαδικασιών ή να ευελπιστούμε στην απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του κοινού και δημοσίου συμφέροντός των συμπολιτών μας;
Το χάλι των σιδηροδρόμων και γενικότερα των υποδομών μας δεν προέκυψε σήμερα. Έχει αιτίες γένεσης και καταβολές. Γιατί τόση αναποτελεσματικότητα; Φταίει η πολυνομία και οι αστάθμητες αλλαγές στο παραγωγικό μας γίγνεσθαι; Πότε οι δημόσιες υποδομές μας μπορούσαν να αποκτώνται με βέλτιστο τεχνοοικονομικά τρόπο; Με τις προ εικοσαετίας περίπου συνθήκες παραγωγής ή τις κατοπινές των έργων παραχώρησης, των συμβάσεων ΣΔΙΤ και των απευθείας αναθέσεων; Υπάρχουν συμβάσεις παραχώρησης των οποίων το οικονομικό αντικείμενο πολλαπλασιάσθηκε πριν ακόμα ολοκληρωθούν. Η κατασκευή του Ε65 ξεκίνησε από το 2007 και με την αρχική προοπτική η υποδομή να είναι έτοιμη σε 66 μήνες (!!). Πως μπορεί σήμερα να θεωρείται ότι εξυπηρετούνται οι ίδιοι αναπτυξιακοί στόχοι με αυτούς που ίσχυαν την εποχή που το έργο επιλέχθηκε;
Δεν είναι λίγες οι φορές που με χιονιά μιας μέρας «κόπηκε η Ελλάδα στα δύο». Οδικά και σιδηροδρομικά. Ποια ασφάλεια μπορεί να παρέχεται όταν η ΣΓΥΤ (Σιδηροδρομική Γραμμή Υψηλών Ταχυτήτων) δεν έχει σύστημα ανελλιπούς παρακολούθησης σε όλο της το μήκος ή όταν δεν είναι επιμελώς περιφραγμένη; Και τέλος πάντων πως μπορούμε να αισιοδοξούμε όταν τέτοια θέματα φθάνουν να θεωρούνται μέχρι και ήσσονος σημασίας;
Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 5/3/2023 ο γνωστός Φιλόσοφος και Καθηγητής Θεοδόσης Τάσιος σημειώνει με τον δικό του χαρακτηριστικό και αφοπλιστικό τρόπο : «Όταν, όπως θέλω να ελπίζω, θα περιγραφούν λεπτομερώς τα περιστατικά αυτής της καθυστέρησης (στην εγκατάσταση ενός σύγχρονου συστήματος τηλεδιοίκησης), θα φανεί νομίζω ξεκάθαρα το γαϊτανάκι από τα κυριότερα εθνικά μας προβλήματα, όπως η κακοδιοίκηση, η ατελής επίβλεψη των δημοσίων έργων, η ευθυνοφοβία, η πολιτική ατολμία (το κάθε κόμμα στην κυβέρνηση να ανατρέπει ό,τι άρχισε το προηγούμενο), ή και η σκανδαλολαγνεία του κάθε καλόπαιδου». Και είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορούσε να προστεθεί τίποτα άλλο.
