Οι νέοι μας είναι η αντανάκλαση της κοινωνίας μας.
Σχεδόν καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες παραβατικής συμπεριφοράς νέων ανθρώπων, πολλοί απ’ τους οποίους είναι ανήλικα παιδιά. Πρόκειται για μια νεολαία γεμάτη θυμό, αδιέξοδα, αμφισβήτηση, χωρίς στόχους και οράματα. Αναθρεμμένη στον αυτόματο χωρίς έλεγχο, χωρίς συμπαράσταση, καταδεικνύει έλλειψη σεβασμού στους κανόνες που διέπουν τις πολιτισμένες κοινωνίες. Σε μια προσπάθεια εκτόνωσης τους, πολλοί απ’ αυτούς προσφεύγουν σε χρήση ναρκωτικών ουσιών, σε αυθαίρετες καταλήψεις κτιρίων, σε πράξεις βίας, σε λεηλασίες και καταστροφές περιουσιών, ακόμα και σε εγκληματικές πράξεις κατά της ζωής αθώων πολιτών.
Γιατί χάνουμε τη νεολαία;
Είναι γνωστό ότι ζούμε σε μια ολοένα και πιο απάνθρωπη κοινωνία που προβάλει το έκφυλο, το παράλογο, το νοσηρό ως τη νέα κανονικότητα. Είναι ξεκάθαρο ότι καθοριζόμαστε από την παντοδυναμία της τεχνολογίας , ότι εργαζόμαστε σε κακοποιητικά περιβάλλοντα με συνθήκες σύγχρονης δουλείας, ότι πιεζόμαστε οικονομικά με τις απανωτές αυξήσεις να βαραίνουν τον βιοπορισμό μας. Όταν λοιπόν βιώνουν πίεση σε όλα τα επίπεδα οι άνθρωποι χάνουν τις σταθερές τους, οι σχέσεις τους δοκιμάζονται, οι δεσμοί τους αμβλύνονται, η επικοινωνία γίνεται δύσκαμπτη. Τα άτομα που αντιλαμβάνονται τη ματαίωση και βρίσκονται στην απόγνωση , γίνονται αδιάφορα χαοτικά και ναρκισσιστικά. ‘Εχοντας αισθανθεί την εγκατάλειψη στη μοίρα τους, τα εμπόδια στα σχέδια τους, τους περιορισμούς στα όνειρα τους, την διάψευση των προσδοκιών τους, οι νέοι μας αντιδρούν και επιστρέφουν όλη αυτή την απόρριψη στην ίδια την κοινωνία. Εφόσον αυτή αδιαφορεί και αγνοεί τα παιδιά της και αυτά την γράφουν στα «παλαιότερα των υποδημάτων τους».
Γιατί είναι μια κοινωνία που καλλιεργεί την απογοήτευση το άγχος, την ανασφάλεια με την στρατηγική φόβου που εφαρμόζει , μια συνεχόμενη απειλή , μια παρατεταμένη κρίση που δεν αφήνει τους πολίτες της να πάρουν ανάσα.. Σε αυτό το γενικευμένο κλίμα όλοι οι θεσμοί βρίσκονται υπό αμφισβήτηση και πρωτίστως η Δημοκρατία, η ελληνική οικογένεια, η παιδεία, η συνοχή του κοινωνικού ιστού, οι αξίες οι παραδόσεις , η εθνική μας κληρονομιά. Σήμερα χάριν του προοδευτισμού, της κοινωνικής απελευθέρωσης , της πολιτικής ορθότητας, του δικαιωματισμού και της ελεύθερης έκφρασης , το παλιό γκρεμίζεται για να έρθει το νέο που δεν συνάδει με τις ιστορικές μας μνήμες , με το χαρακτήρα και την νοοτροπία της πατρίδας μας. Αυτή η ανισορροπία δημιουργεί σύγχυση, κλυδωνισμό, αποπροσανατολισμό και συμβάλλει με το δικό της τρόπο στην όξυνση της παραβατικότητας των νέων.
Έχουμε συμβιβαστεί ως κοινωνία με την έκπτωση και τη δυσλειτουργία. Έχουμε αποδεχτεί την παρακμή και δεν έχουμε βρει τη δύναμη να αντισταθούμε στην καταστροφή μας. Αυτή η έλλειψη θάρρους αποδεικνύει την μικροψυχία μας. Αντί να «βάλουμε όλοι πλάτη» για να σώσουμε το έθνος μας, προσπαθούμε να προσκολληθούμε στους ισχυρούς , να γίνουμε ένα ακόμα γρανάζι του συστήματος για να έχουμε προσωπικό όφελος. Η νέα θρησκεία είναι η λατρεία του χρήματος στο βωμό του οποίου θυσιάζονται όλα. Με τέτοια πρότυπα μεγαλώνουν οι νέοι, τέτοια παραδείγματα ακολουθούν, τέτοιες συμπεριφορές μιμούνται.
Η παραβατικότητα των νέων είναι μια κραυγή αγωνίας. Προσπαθούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για αυτούς. Μας επισημαίνουν ότι έχουμε αποτύχει. Η αυστηροποίηση των ποινών όχι μόνο δεν θα λύσει το πρόβλημα αλλά θα το οξύνει περισσότερο. Με ασπιρίνες δεν αντιμετωπίζεται η γάγγραινα. Η νεολαία δεν έχει ανάγκη από νόμους φροντίδα χρειάζεται, αγάπη, συναισθηματική κάλυψη, ψυχική σταθερότητα, ουσιαστική επικοινωνία.
Αν αναλάβουμε και επιτελέσουμε σωστά τον ρόλο μας ως γονείς, δάσκαλοι, παιδαγωγοί, πολίτες . τότε μόνο μπορούμε να ξανακερδίσουμε τη νεολαία μας.
Η ανθρωπότητα έχει μεγάλη ανάγκη να ξαναβρεί το νόημα και το σεβασμό όσων άφησε να διαβρωθούν και να καταστρέψουν τα θεμέλια της άμεσα.
Έλενα Καράμπελα
