Για να μην πάψουμε να λησμονούμε την ιστορία αλλά και σαν ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη όλων των γνωστών και αγνώστων που έπεσαν νεκροί στον πόλεμο αυτό, είτε μαχόμενοι, είτε από το κρύο και το μαρτύριο μέσα στις χιονοθύελλες και ατέλειωτες πορείες, ή γύρισαν πίσω με αναπηρίες, για να είμαστε εμείς ελεύθεροι.
Πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, η προηγούμενη γενιά είχε κυριολεκτικά χάσει τα νιάτα της, πολεμώντας πάνω από 10 συνεχή χρόνια : Βαλκανικοί πόλεμοι, Α ´ Παγκόσμιος και Μικρασιατικός πόλεμος. Είχαν απελευθερώσει σχεδόν την μισή Ελλάδα, που ήταν ακόμη υπό τουρκική κυριαρχία και είχαν ζήσει όλο το μαρτυρικό πόλεμο και τις κακουχίες στη βάθη της Μικράς Ασίας.
Έλεγαν λοιπόν για τους νέους του 1940, ότι είχαν καταντήσει καλοπερασάκηδες, οκνηροί και αν θα έπρεπε να κάνουν κάτι ανάλογο, δεν υπήρχε περίπτωση να υπολογίζουμε σε αυτούς.
Ευτυχώς διαψεύστηκαν απολύτως! Όταν ήρθε η στιγμή και οι νέοι του 1940, ένοιωσαν το άδικο αυτής της επίθεσης αλλά και την ανάγκη να υπερασπισθούν ότι πολυτιμότερο είχαν, έσπευσαν με όλη τους την ψυχή, χωρίς δεύτερη κουβέντα και κατάφεραν τα ακατόρθωτα.
Οι νέοι μας πάντα η ελπίδα όλων μας! Φθάνει να ξέρουν για πιο πράγμα αγωνίζονται.
Ιφιγένεια Δανοπούλου