Τον Μάϊο του 2006, μετά την Φλωρεντία, το Παρίσι και το Λονδίνο, το 4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό φόρουμ, «ένας άλλος κόσμος, είναι εφικτός» φιλοξενήθηκε στην Αθήνα. Μία εκδήλωση διαμαρτυρίας, εναντίον της συνόδου των G8, αντιπολεμική (πόλεμος Ιράκ/κατοχή Παλαιστίνης) αντιπαγκοσμιοποιητική, μη χρωματισμένη κομματικά, που πολεμήθηκε από το ΚΚΕ, από τους αναρχικούς (τα δεξιά κόμματα, ε ν ν ο εί τ α ι ) από όλους ανεξαιρέτως και που δεν άγγιξε τελικά, την Ελληνική κοινωνία και τους Ελληνες εργαζόμενους, οι οποίοι, τότε ακόμη, ζούσαν σε νέφη …χρυσόσκονης.¨Ηταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, να πάω στο παλιό Δυτικό Αεροδρόμιο, και για τρεις ολόκληρες μέρες, να προσπαθήσω να καταλάβω και να δω την εικόνα αυτού που ερχόταν. Η αλήθεια είναι, ότι τότε, είχα τρομάξει αλλά δεν είχα πιστέψει. Βγήκαν, δυστυχώς, μέχρι τώρα, όλα.
Εκεί, πρωτοάκουσα για την Nestle.
Υπήρχε ένας θλιμμένος κύριος, του οποίου το παιδί είχε πεθάνει από παιδική τροφή, που μοίραζε κονκάρδες για το μποϊκοτάρισμα της Nestle (είχα απορήσει ! Τέτοια σοβαρή εταιρεία? ) και που μετά από κάποιες ώρες άλλων ομιλιών, ανέβηκε στο βήμα και μας εξήγησε, το γιατί.
Εμεινα άφωνη. Δεν πίστευα αυτά που άκουγα. Δεν θυμάμαι όλα τα λεχθέντα, ούτε σε ποια δικαστική διαδικασία είχε προχωρήσει, από τότε όμως, κανένα προϊόν της εταιρείας αυτής δεν έχει μπει σπίτι μου. Ούτε Νεσκαφέ, ούτε Purina, ούτε Maggi, (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, ούτε Perrier , πίνω μόνο Ελληνικά μεταλλικά νερά) ούτε Crunch, ούτε KitKat, ούτε Fitness…
Πρόσφατα, με αφορμή μία ανάρτηση φίλου, ξαναθυμήθηκα την ιστορία. Τότε, αυτά ακούγονταν σαν παραμύθια με δράκους. Ηλθε όμως η ώρα, να το ζήσουμε στ’αλήθεια.
Πριν χρόνια, βρέθηκα στο Τορόντο. Επειδή πίνω πολύ νερό, δεν ήταν εύκολο να εξαρτώμαι από τα μικρά εμφιαλωμένα μπουκαλάκια. Εψαξα να δω, αν η βρύση του ξενοδοχείου, θα μπορούσε να μου δίνει το νερό που χρειαζόμουν. Η βρύση, για «εκείνες τις λίγες μέρες», δεν παρείχε όμως νερό, διότι κάποια μόλυνση είχε πλήξει τους σωλήνες και δεν ήταν ασφαλές. Η διεύθυνση του (Χίλτον/Σέρατον, δεν θυμάμαι ποιο ήταν) λοιπόν, αποφάσισε να μας ενημερώσει με επιμονή. Επρεπε, όχι μόνο να πιούμε αλλά να πλένουμε τα χέρια μας και να κάνουμε ντους, με μπουκάλια !!!
Όταν γνωρίζεις, ότι η ταλαιπωρία σου είναι εφήμερη, το παλεύεις. Μαθαίνοντας όμως, ότι αυτό, δεν ήταν σπάνιο, αναρωτήθηκα, πώς τάχα, αντιδρούν οι κάτοικοι, αυτοί που μένουν μόνιμα εκεί? Πώς μπορεί να είναι η καθημερινότητά τους?
Εκείνοι με τους οποίους μίλησα, ήξεραν τον λόγο των προβλημάτων τους και είχαν μάλιστα, διαμαρτυρηθεί…Αλλά η τηλεόραση, δεν έδειξε ποτέ τίποτα.
O Henri Nestle, ήταν Γερμανός φαρμακοποιός/επιχειρηματίας, που έπεισε πρώτα πρώτα (το 1867) τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να θηλάσουν, ότι το προϊόν του (φαρίν λακτέ) ήταν το υποκατάστατο του θηλασμού, για τα μωρά και πρωτοδημιούργησε, την βιομηχανία παιδικων τροφών. Μετά συνεργάστηκε με τόσες πολλές εταιρείες, που μαζί, δημιούργησαν το group Nestle.
Επειδή οι πωλήσεις κάποτε έπαψαν να ανεβαίνουν, αποφασίστηκε, προκειμένου να πουλήσουν περισσότερο, να παραπλανήσουν τις μητέρες, ότι το προϊόν τους, ήταν ασφαλέστερο και πιό υγιεινό από το μητρικό γάλα. Στα πλαίσια της “επιστήμης” του “μοντέρνου” και της “εξέλιξης” οι μητέρες, παραπλανήθηκαν μέσα στα μαιευτήρια, από υπαλλήλους της Ν. ντυμένες νοσοκόμες, και έγιναν πελάτισσες. Επίσης, η εταιρεία, άσκησε πίεση στις κυβερνήσεις, να προωθήσουν μέσω των υπηρεσιών υγείας, τη διακοπή του θηλασμού, ώστε οι γυναίκες να χρησιμοποιούν τα βρεφικά γάλατα της εταιρείας.
Μετά, η καμπάνια εξαπλώθηκε, με πληρωμένους δημοσιογράφους και πληρωμένα άρθρα στον ιατρικό τύπο και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το 1974 όμως, ξέσπασε ένα σκάνδαλο, μετά από μαζικούς θανάτους βρεφών. Το νερό με το οποίο ανακάτευαν την βρεφική τροφή, σε αυτές τις χώρες, ήταν βεβαίως μολυσμένο, με αποτέλεσμα να πεθάνουν πολλά μωρά. Αλλά η εταιρεία, δεν σταμάτησε την παραπλανητική καμπάνια της. Το 1975, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, ζητώντας να σταματήσει η εταιρεία να προωθεί τα παιδικά αυτά γάλατα, με ψέμματα.
Αντ’αυτού, η εταιρεία ήλθε σε συνεννόηση με άλλες κατασκευάστριες εταιρείες και δημιούργησαν μαζί, το Διεθνές συμβούλιο Εταιρειών παιδικών τροφών. (πόσο βολικό! Σας θυμίζει τίποτα? ) ώστε να φτιάχνουν μόνοι τους, τους νόμους, που τους αφορούσαν.
Συγχρόνως, ακολουθούσε πολιτική εξαγορών, απειλών και τρομοκρατίας. Ο Κολομβιανός εργάτης Luciano Romero, δούλευε σε ένα εργοστάσιο βρεφικού γάλακτος, όπου ήλθε σε αντιδικία με την εταιρεία . Απευθύνθηκε στην διεφθαρμένη κυβέρνηση της Κολομβίας, για βοήθεια. Αυτό κατέληξε σε απειλές για την ζωή του και τελικά τον βασανισμό και την δολοφονία του, από «κυβερνητική» παραστρατιωτική οργάνωση που χρηματοδοτούσε η ίδια η εταιρεία. Φυσικά, στην «έρευνα» για την δολοφονία, η εταιρεία βγήκε αθώα.
Και τώρα, η Ν. έχει βάλει στο μάτι, το νερό.
Γιατί να θέλει το νερό? Γιατί απλούστατα, μερικές από τις εταιρείες του γκρούπ Ν, παράγουν εμφιαλωμένο νερό. (Κορπή πχ.)
ΤΟ 1949, τα Ηνωμένα Εθνη, αποφάσισαν ότι τα μίνιμουμ στάνταρτς, στην ποιότητα ζωής, που δικαιούται ο κάθε άνθρωπος, περιλαμβάνουν πρόσβαση, σε καθαρό νερό. Αυτό, είναι πανανθρώπινο δικαίωμα. Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα. Η Ν. κατέχει 51 μάρκες εμφιαλωμένου νερού, παγκοσμίως με κέρδη πολλά εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, άρα δεν έχει κανένα σκοπό, να προστατεύσει την συνέχιση της βιωσιμότητας των πηγών και ποταμών.
Αν μία περιοχή, έχει απρόσκοπτη πρόσβαση σε καθαρό νερό, ποιός ο λόγος, να χρειάζεται, εμφιαλωμένο νερό?
Ετσι λοιπόν, η εταιρεία, αναγκάζεται να αγοράζει φυσικά αποθέματα νερού, από περιοχές που αυτό υπάρχει, καταβάλλοντας ένα τίμημα. Πόσο?
Σε απόσταση 90 λεπτών από τον Τορόντο, οι κάτοικοι της κοινότητας First Nations παλεύουν καθημερινά με την λειψυδρία, ενώ την ίδια στιγμή η Nestlé αντλεί εκατομμύρια λίτρα νερού από την περιοχή. Η κοινότητα υποφέρει από την έλλειψη νερού ενώ βασικές καθημερινές ανάγκες όπως η χρήση της τουαλέτας και του μπάνιου δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Και όλα αυτά σε μια μία χώρα όπως ο ανεπτυγμένος Καναδάς. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Guardian, τα δωρεάν εκατομμύρια λίτρα νερού από την περιοχή αντλούνται σε καθημερινή βάση με αποτέλεσμα να εξαντλούνται οι πηγές και να μην υπάρχει περιθώριο ανανέωσης. «Το 90% των σπιτιών της κοινότητας δεν συνδέονται με το δίκτυο νερού». «Μερικοί, δεν έχουν καθόλου νερό ενώ άλλοι έχουν νερό στις βρύσες τους, αλλά είναι πάρα πολύ μολυσμένο για να το πιουν». Περίπου 50 κοινότητες στον Καναδά, σχεδόν 63.000 άνθρωποι, δεν έχουν καθόλου ή έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε πόσιμο νερό Πολλοί μάλιστα έχουν δαπανήσει αρκετά χρήματα για να συνδεθούν με το δίκτυο ύδρευσης μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν στην πορεία πως το νερό είναι πολύ μολυσμένο για να το πιουν.
Η απάντηση στο ερώτημα ποιος κατέχει δικαιωματικά το νερό, είναι περίπλοκη. Θεωρητικά ανήκει σε αυτές τις επαρχίες, από το 1930 όπου η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ανέθεσε την κυριότητα σε αυτές με το νόμο περί μεταφοράς φυσικών πόρων. Σύμφωνα με αυτή την πράξη, οι επαρχίες έχουν το δικαίωμα να πουλούν το νερό τους σε οποιονδήποτε θέλουν, συμπεριλαμβανομένων εταιρειών όπως η Nestlé. Αλλά σύμφωνα με το Καναδικό Σύνταγμα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει «καθήκον να φιλοξενήσει και να συμβουλευτεί» αυτές τις κοινότητες και να βεβαιωθεί ότι όλοι κάνουν το ίδιο όταν εξάγουν οποιοδήποτε φυσικό πόρο, συμπεριλαμβανομένου του νερού. Αυτή η νομική ασάφεια επέτρεψε στη Nestlé να εξαγάγει το πολύτιμο νερό, πληρώνοντας σχεδόν το τίποτα μιας και καταβάλλει στην επαρχία του Οντάριο λιγότερα από 400 ευρώ ανά 1 εκατομμύριο λίτρα. Όμως οι κοινότητες δεν παίρνουν απολύτως τίποτα. . Ανήθικο, αλλά όχι και …παράνομο, έτσι?
Στο Flint, στο Michigan η εταιρεία, αγόρασε μία άδεια που της δίνει το δικαίωμα στο νερό της πόλης. Το 2014, η πόλη του Michigan, άλλαξε «όλως τυχαίως» την προηγούμενη επιλογή της, και άρχισε να υδρεύεται, από το ποτάμι, στο οποίο κατέληγαν τα χημικά απόβλητα, της παρακείμενης αυτοκινητοβιομηχανίας. Οπως είναι φυσικό, το μολυσμένο νερό ήταν πολύ επικίνδυνο και έτσι πολλοί άνθρωποι αρρώστησαν σοβαρά. Εκτός αυτού, κανείς πιά δεν μπορούσε να κάνει μπάνιο, να πλύνει οτιδήποτε, να μαγειρέψει. Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν στην Κυβέρνηση ενώ η εταιρεία, είδε άλλη μία ευκαιρία πλουτισμού. Εμφιάλωνε το νερό από μία διπλανή πηγή, πληρώνοντας 200 δολλάρια το χ ρ ό ν ο, και το πουλούσε στους διπλανούς κατοίκους του Φλιντ, που δεν είχαν καθαρό νερό.
Τα σκάνδαλα, δεν σταματούν εδώ. Αλλωστε, όλες οι μεγάλες πολυεθνικές, έχουν αντίστοιχα. Το κέρδος, πάνω απ’όλα.
-Το 1998, μία αφρικανική εφημερίδα έγραψε ότι στις φυτείες κακάο και καφέ που ανήκαν στην εταιρεία, δούλευαν 15.000 παιδιά/σκλάβοι (η εταιρεία δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να μ ει ώ σ ει, τον αριθμό τους).
-Η δρ. Γιασμίν, το 2000 κατείχε μία υψηλή διοικητική θέση στην εταιρεία. Το 2003, ανακάλυψε μεγάλες παραλείψεις στον ποιοτικό έλεγχο και πολύ υψηλή πιθανότητα, μόλυνσης των προϊόντων. Το συζήτησε με τον διευθυντή της και …απολύθηκε.
-Το σκάνδαλο ανίχνευσης μελαμίνης (η οποία ευθύνεται για τον θάνατο πολλών βρεφών και για καρκίνους και νεφροτοξικότητα) μέσα σε σκόνη βρεφικού γάλακτος, δεν πήρε τις απαιτούμενες διαστάσεις, καλύφθηκε γρήγορα από τα ΜΜΕ.
-Το σκάνδαλο της ύπαρξης βενζολίου, μέσα στο νερό Perrier, συγκαλύφθηκε επίσης γρήγορα και έχει ξεχαστεί ήδη…
-Η συνεχής παράνομη επέμβαση και καταστροφή των δασών στην Γκάνα και την Ακτή Ελεφαντοστού.
-Οι απάνθρωπες απαιτήσεις αποζημιώσεων από την Αιθιοπία, την στιγμή που χιλιάδες Αιθίοπες πέθαιναν κυριολεκτικά από την πείνα.
Λίγα χρόνια πριν ο πρόεδρος της Nestle, Peter Brabeck, στη συνέντευξή του για το ντοκιμαντέρ «Ταΐζουμε τον κόσμο», είχε δηλώσει πως το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό και πρέπει να κοστολογείται ως τρόφιμο.
Θα το επιτρέψουμε?
Ν.Α.
Πηγές:
https://listverse.com/2018/01/03/10-outrageous-nestle-scandals/
https://www.facebook.com/savegreekwater/
http://195.134.76.37/chemicals/chem_melamine.htm
[www.doctv.gr]
https://www.facebook.com/baileysarian1/videos/1261985051208363