Να πως παίζεται το παιχνίδι
Οι ρίζες της θεωρίας του τρελού βρίσκονται πολύ πιο πριν από όσο πιστεύουμε. Συγκεκριμένα, ο Μακιαβέλι στο έργο του Discourses on Livy υποστηρίζει: «μερικές φορές είναι εξαιρετικά σοφό να υποκρίνεσαι τον τρελό».
Η θεωρία παρουσιάζει τόσο θετικά, όσο και αρνητικά στοιχεία. Στα θετικά, είναι ότι σίγουρα αποτελεί αποτρεπτικό όπλο σε έσχατες στιγμές μιας και βασίζεται στον φόβο και την ψυχολογική πίεση του αντιπάλου. Στα αρνητικά σημεία εντοπίζεται το γεγονός ότι προκειμένου να λειτουργήσει αποτελεσματικά αυτή η θεωρία πρέπει να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις, όπως το να πείσεις τον αντίπαλο όχι μόνο ότι αν δεν πάει με τα νερά σου θα τον βρει μεγαλύτερο κακό, αλλά και το ότι αν πάει με τα νερά σου, δεν θα είσαι τόσο τρελός όσο να ανατρέψεις τη συμφωνία με τρόπο τέτοιο που να προκληθεί μεγαλύτερο κακό. Είναι δύο διακριτά πράγματα.
Η θεωρία του τρελού είναι μια άλλη μορφή χειραγώγησης. Είναι ένας ρόλος που θέλει τον ηγέτη απρόβλεπτο ,να μην υπολογίζει το κόστος των πολιτικών του αποφάσεων, να διατυμπανίζει ότι είναι αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα και ότι οι αποφάσεις αυτές παίρνονται με μοναδικό άξονα το καλό της χώρας.
Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί αίσθηση και ντόρο, ακόμα και θαυμασμό για το θάρρος και την αποφασιστικότητα του και οι κινήσεις αυτές τον καθιστούν πραγματικό ηγέτη στα μάτια του λαού, ακόμα και αν μετά από μικρό χρονικό διάστημα υπαναχωρήσει στις θέσεις του και πάρει πίσω τις μεγαλοστομίες του.
Η εφαρμογή της θεωρίας του τρελού φτιάχνει μια περσόνα που ξέρει να μπλοφάρει, που ξεγελά, που άλλα δείχνει προς τα έξω και άλλα κάνει στην πραγματικότητα. Είναι ένα από τα στοιχεία εκείνα που παρασύρουν τον λαό, τον εξαπατούν και καθορίζουν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Η θεωρία του τρελού καταδεικνύει ότι η πολιτική είναι ένα παιχνίδι που οι όροι τροποποιούνται χωρίς όρια και ηθικούς φραγμούς. Είναι μια ρουλέτα όπου αποφασίζονται οι τύχες των λαών και οδηγούνται σε αδιέξοδα οι κοινωνίες.
Οι αναλύσεις και τα δημοσιεύματα που προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τις πολιτικές αποφάσεις των ηγετών που εφαρμόζουν τη θεωρία του τρελού ξεπερνούν τη κοινή λογική. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να εντείνουν την αβεβαιότητα, να τροφοδοτούν την τρομοκρατία, να προκαλούν σύγχυση , ένα διαρκή φόβο για την επόμενη μέρα, μια συνεχόμενη αίσθηση αποσταθεροποίησης και μια πορεία μη αναστρέψιμη προς μια παγκόσμια οικονομική χρεωκοπία.
Είναι μια ύπουλη μορφή καταστολής των μαζών που νιώθοντας την ρευστότητα δεν μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους, να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους, Είναι ένας μυστικός και ακήρυχτος πόλεμος που τους κρατά ακινητοποιημένους και ψυχικά καταπονημένους ώστε να μην μπορούν να αντιληφθούν το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται σε βάρος τους.
Οι σύγχρονοι πολιτικοί έχουν μετατρέψει την πολιτική σε παρτίδα πόκερ, και παίζουν τις τύχες των λαών με την ψυχολογία τζογαδόρου, βιώνοντας μια νοσηρή έξαψη, μια υπερέκκριση ντοπαμίνης που τους χαρίζει απεριόριστη ηδονή. Για αυτούς οι άνθρωποι είναι απλά το παιχνίδι τους, αδιάφοροι και αναλώσιμοι.
