Ποίημα Του Ηρακλή Αντωνογιαννάκη
Έρχομαι από την εποχή του σκοταδισμού και της παρακμής.
Τα ρούχα μου κι η ψυχή μου κουρελιασμένα.
Τα παιδιά μου νηστικά.
Τα παιδια μου νεκρά…
Oι άνθρωποι που αγάπησα αυτόχειρες
θύματα στο βωμό της ευφορίας των ολίγων.
Η γη μου ξερή αργοπεθαίνει,άχρηστη να θρέψει
τα πεινασμένα στόματα που καρτερούν το ξεροκόμματο.
Ο ουρανός πενθεί την παρακμή των ανθρώπων.
Αλήθεια; πως έφτασα ως εδώ;
Πως το όνειρο έγινε εφιάλτης;
Οι τράπεζες ασφαλών καταθέσεων στα όνειρα μου
φαλίρισαν- και βρέθηκα προδομένος-εξαθλιωμένος
να πορεύομαι τώρα σ’ ένα κόσμο χωρίς όνειρα κι ελπίδα.
Μαζί με τα δικά μου, χάθηκαν και τα χιλιάδες άλλα
που ήταν η κληρονομία σας.
Όνειρα ανθρώπων με αιματοβαμμένα πρόσωπα
κουρελιασμένοι κορμιά
μπαρουτοκαπνισμένοι για μια ιδέα
που μέλλονταν να γίνει αληθινά η φυλακή μας.
Δε βρίσκω τη πόρτα για την εποχή του Διαφωτισμού
και της αναγέννησης…
Τι να φταίει άραγε ;;
Μήπως η εποχή που ο άνθρωπος και οι πραγματικές του
ανάγκες θα είναι στο επίκεντρο-
κι όχι το κέρδος των κερδοσκόπων- είναι μακριά;
Μήπως το λιγοστό φως που διαφαινόταν-κάποιοι
σύντροφοι -μπήκαν μπροστά του και το σκίασαν;
Μήπως εκείνοι που μέχρι χθες με έτρεφαν με όνειρα
για μια άλλη ζωή-μια ζωή δικαίου-
για μια δικαιότερη κοινωνία ανθρώπων
σήμερα μου κλέβουν το όραμα
μπροστά από τα μάτια μου αφήνοντας με ξανά
στο ξερό κι άνυδρο τοπίο
που κάποιοι εσκεμμένα δημιούργησαν;
Αλήθεια
Οικειοποιηθήκαμε το σκοτάδι-έγινε δεύτερη φύση μας
και απαρνηθήκαμε το φως–το φως εκείνο
που θα μας λύτρωνε από τα συντρίμμια του παρελθόντος.
(Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη)
…έλεγε ο ποιητής
Μικρέ Οδυσσέα .. .
Ήρθε η ώρα να αφήσεις ξανά την Ιθάκη σου-
την κατεστραμμένη για άλλη μια φορά Ιθάκη,
από τους μνηστήρες των συμφερόντων,
να αναζητήσεις την αληθεια και τα υλικά εκείνα
για να κτίσεις τη λευτεριά σου,
σ’ ένα ταξίδι στη γνώση και στον ανθρωπισμό.
Ηρακλής
