Η Παιδεία σήμερα – Η Παιδεία αύριο
Ακολουθώντας τις προσταγές των σύγχρονων μοντέλων εκπαίδευσης που θέλουν το μάθημα ανατρεπτικό , και μαθητοκεντρικό , με το δάσκαλο να παρακολουθεί και να παρατηρεί την διαδικασία , φθάσαμε στο σημείο της μεγάλης απαξίωσης για τη μάθηση και την γνώση. Δίνοντας παντοδυναμία στο μαθητή , που σε αυτή την ηλικία ακόμα χρειάζεται καθοδήγηση καταλήξαμε να δημιουργήσουμε ένα σχολείο που δεν μαθαίνει ούτε τα βασικά στους μαθητές. Η απόδειξη έρχεται κάθε επέτειο Εθνικής Εορτής στα γκάλοπ που γίνονται σε νεαρά άτομα, τυχαία στους δρόμους. Οι απαντήσεις τους αποκαρδιωτικές . Είναι σαν να μην πέρασαν ποτέ αυτά τα παιδιά από το σχολείο, σαν να μην άκουσαν ποτέ τίποτα για τους αγωνιστές του 40 ή για τους ήρωες του 21 .
Το βασικό επιχείρημα των νέων παιδαγωγικών μεθόδων ισχυρίζεται ότι οι μαθητές θα φτάσουν στο επιθυμητό μαθησιακό αποτέλεσμα και θα εντοπίσουν τα βασικά σημεία του μαθήματος με «ανακαλυπτική ή διερευνητική» μάθηση, για να σπρώξουν την τάξη σε δημιουργική αναζήτηση. Πολύ καλό για να είναι αληθινό .Γιατί επί χάρτου και σε θεωρητικό επίπεδο όλα φαίνονται ωραία, Στην πράξη όμως είναι έτσι; Εκ του αποτελέσματος λοιπόν αποδεικνύεται ότι η θεωρία απέχει έτη φωτός από την πράξη.
Ζούμε σε μία εποχή βαθιάς κοινωνικής κρίσης. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω από 19 βιομηχανικές χώρες όσον αφορά στην ανάγνωση, την γραφή και την αριθμητική που μαθαίνουν τα παιδιά. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στηρίζεται πάνω στο «ναρκωτικό» του καταναλωτισμού. Αν δεν αγοράζαμε τόσα «πουδραρισμένα» όνειρα, το σύστημα θα κατέρρεε. Και τα σχολεία ακόμα, είναι σήμερα ένα «προϊόν προς πώληση»
Η κρίση στα σχολεία αντανακλά την ευρύτερη κοινωνική κρίση.
Είναι προφανές ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητας μας.. Στ’ αλήθεια, η λέξη «κοινωνία» δεν έχει καμία σχέση με την φύση των σχέσεων που δημιουργούμε. Ζούμε δικτυωμένοι και όχι μέσα σε κοινωνίες. Το ίδιο και τα σχολεία μας. Σε μια παρακμιακή κοινωνία όπως είναι αυτή που ζούμε, δεν δίνεται κανένα κίνητρο για να αναζητήσουν οι μαθητές τη γνώση για να αγαπήσουν το διάβασμα . Ο ρόλος του δασκάλου είναι πλήρως απαξιωμένος και έχει αντικατασταθεί από τους υπερμεγέθεις υπολογιστές που κοσμούν τις μαθητικές αίθουσες. Όμως μπορεί ο μαθητής να αντλήσει οποιαδήποτε πληροφορία θελήσει .μέσα από ιντερνέτ αλλά δεν μπορεί να έχει τη διάδραση που βιώνει με τον δάσκαλο του.
Με τον υπολογιστή παίρνει μόνο την πληροφορία με τον δάσκαλο του βιώνει συναισθήματα. Ο δάσκαλος διδάσκει με την προσωπικότητα του όχι μόνο με τις γνώσεις του.
Η Παιδεία σήμερα – Η Παιδεία αύριο
Σαράντος Καργάκος
“‘Ελληνικό σχολείο πρωτίστως σημαίνει ανθρώπινο σχολείο κι όχι απάνθρωπο εργαλείο. Σχολείο που θα ανεβάζει τις φυσικές δυνατότητες των παιδιών στον υπέρτατο βαθμό, χωρίς, ωστόσο, να θυσιάζονται σε κάποιον ωφελιμιστικό σκοπό οι έμφυτες κλίσεις των παιδιών προς το αγαθό. Σκοπός του σχολείου είναι να κάνει καλύτερα, δηλαδή ανθρωπινότερα και όχι θηριωδέστερα τα παιδιά. Όχι πια, εν ονόματι του διασαλπιζόμενου παντού οικονομικού ανταγωνισμού, να επιβάλλουμε στο σχολείο το καννιβαλικό ιδανικό του «ποιος θα φάει τον άλλο». Διότι έτσι θα αλληλοσπαραχθούμε. Ήδη και στα δικά μας σχολεία έχει αρχίσει ένας αλληλοσπαραγμός, με τις λεγόμενες «συμμορίες νεαρών», όπως στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στη Γερμανία και αλλού. Εξ άλλου οι αυριανοί τρομοκράτες, που θα παριστάνουν τους επαναστάτες, από τέτοια σχολεία θα βγουν”.
18 Νοεμβρίου 2006
(Απόσπασμα από το ομότιτλο βιβλίο του )
