«Tα παιδιά είναι σεξουαλικά όντα»
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας που τα τελευταία χρόνια πρωτοστατεί στα θέματα της υγείας σε παγκόσμια εμβέλεια έχει θέσει πρωταρχικό στόχο την «σωτηρία» των λαών.
Το νέο αφήγημα αφορά την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των μικρών παιδιών , γιατί θεωρεί ( φαντάζομαι μέσα από μακροχρόνιες επιστημονικές μελέτες ) ότι τα παιδιά από τη στιγμή της γέννησης τους είναι σεξουαλικά όντα.!
Σε πρώτη ανάγνωση σκοπός της σεξουαλικής αγωγής είναι η προαγωγή της σεξουαλικής υγείας και της προστασίας, που σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αφορά ζητήματα γενικότερης σωματικής, πνευματικής και κοινωνικής ευεξίας. Σύμφωνα με το νέο αφήγημα η σεξουαλική υγεία ενσωματώνει σωματικές, συναισθηματικές και κοινωνικές πλευρές της σεξουαλικότητας με τρόπους που συμβάλλουν στη συνολικότερη ευεξία του μικρού παιδιού.
“Η σεξουαλικότητα θεωρείται ως ένα ουσιαστικό στοιχείο της αυτοαντίληψης και έκφρασης του ατόμου ως ανθρώπινο ον. Κατά μία έννοια τα προγράμματα σεξουαλικής αγωγής στοχεύουν στο να διαμορφώσουν σεξουαλικά μορφωμένα άτομα, δηλαδή, σεξουαλικά υγιή και γνωστικά ενημερωμένα όντα”. Με βάση αυτό το ελληνικό υπουργείο Παιδείας σε έκδοσή του αναφέρει ότι: «…το σχολείο, μέσω της Σεξουαλικής Αγωγής, έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει ένα ολοκληρωμένο παιδαγωγικό εργαλείο, το οποίο όχι μόνο θα παρέχει την ορθή πληροφόρηση αλλά επίσης θα συμβάλλει στη διαμόρφωση υπεύθυνων στάσεων και συμπεριφοράς, αρχίζοντας από την κατανόηση αυτού του ίδιου του εαυτού μας» (Μεράκου κ.ά. 2000, 12)
Και αυτό θα έπρεπε να ο ισχύει αλλά για τις ηλικίες που έχει ολοκληρωθεί η βιολογική ανάπτυξη του ατόμου , που έχει μπει στη διαδικασία της διαμόρφωσης του χαρακτήρα του και που χρονικά συμπίπτει με την ενηλικίωση του.
«Η σεξουαλική αγωγή φαίνεται να είναι πολύ πιο αποτελεσματική, όταν εφαρμόζεται πριν το νέο άτομο γίνει σεξουαλικά ενεργό.»
Άλλο ένα πείραμα είναι σε εξέλιξη στις μέρες μας. Τα αποτελέσματα του οποίου θα φανούν αργότερα όταν όμως θα έχει καταστραφεί μια γενιά ολόκληρη και θα έχει διαλυθεί η κοινωνία στη σημερινή της μορφή.
«Αυτό που ονομάζουμε παιδική σεξουαλικότητα έχει περισσότερο να κάνει με την αυθόρμητη ανάγκη του παιδιού καταρχάς να εξερευνήσει το σώμα και τις αισθήσεις του και να αναζητήσει μέσω αυτής της εξερεύνησης πηγές απόλαυσης τόσο σε αισθησιακό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο.»
Περισσότερο ανάγκη το μικρό παιδί έχει την αγάπη, την φροντίδα , την στοργή, την προστασία, την οριοθέτηση, το ενδιαφέρον και την ποιοτική επικοινωνία μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον , συνθήκη που θα του επιτρέψει να αναπτυχθεί συναισθηματικοψυχικά χωρίς τραύματα και αποκλίσεις.
Όμως, ο ανυποψίαστος γονιός που έχει πειστεί ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν συνομωσιολόγοι και ψεκασμένοι δεν μπορεί να αντιληφθεί τη σοβαρότητα του προβλήματος και υποστηρίζει την ένταξη της ενότητας της σεξουαλικής αγωγής στο σχολικό προγραμματισμό πρώτον γιατί απαλλάσσεται από ένα δικό του καθήκον και δεύτερον γιατί έχει προπονηθεί να εμπιστεύεται τους ειδικούς όποτε θεωρεί ότι η ενημέρωση θα γίνει με τρόπο άρτιο και επιστημονικό.
Το πιο πονηρό σημείο είναι η ύπουλη τακτική του νεοεισαγόμενου όρου του δικαιωματισμού. Εμφανίζεται με ένα πολύ ελκυστικό τρόπο καθώς φαίνεται αθώος με αγαθές προθέσεις που σέβεται τη διαφορετικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και που προβάλλεται ως πρόοδος της κοινωνίας. Στην ουσία όμως υποσκάπτει τα θεμέλια της και δημιουργεί κατακερματισμένες προσωπικότητες χωρίς σταθερές και σημεία αναφοράς. Έχοντας υποστεί πλύση εγκεφάλου, οι γονείς διστάζουν να συμπεριφερθούν ανάλογα με το φύλο στα παιδιά τους μέχρι να αποφασίσουν μόνα τους δημιουργώντας τους μεγαλύτερη σύγχυση και παρατείνοντας τους την ομαλή τους πορεία στην ενήλικη ζωή.
Αν δεν θέλουμε η κοινωνία μας να μετασχηματιστεί σε μια ανθρωπομάζα στα χρώματα του ουράνιου τόξου που ο καθένας θα αυτοπροσδιορίζεται σύμφωνα με τις ψυχικές του διαταραχές θα πρέπει να αντισταθούμε άμεσα και συντονισμένα γονείς και εκπαιδευτικοί.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στην νοσηρότητα να γίνει η νέα μας κανονικότητα. Έχουμε χρέος απέναντι στις μελλοντικές γενιές.
Έλενα Καράμπελα
